పిలుపే బంగారమాయరా...

మనకే సొంతమైనదీ, మనకన్నా ఎక్కువగా ఇతరులు వాడేది ఏమిటీ?
మీరు కరెక్టు గానే ఊహించారు, మన పేరు.

చిన్నప్పటి నుంచీ నా పేరంటే నాకు విపరీతమైన ఇష్టం. పిలవటానికి షార్ట్ చెయ్యనవసరం లేదు, పేరుని ఖైమా కొట్టి వెక్కిరించటానికి లేదు ఇలా రకరకాల కారణాల వలన నా ఇష్టం ఇంకా ఇంకా పెరిగి పోయింది. కానీ పదవ తరగతికి వచ్చేసరికి మొదటి సారి ఎదురు దెబ్బ తగిలింది. మా హెడ్ మాస్టారు నా పేరు వదిలేసి ఇంటి పేరుతో పిలిచేవారు. ఆయన ఎంతో అభిమానంగా పిలిచినా అది మనకి నచ్చదాయే. కానీ ఏమీ చేయలేని పరస్థితి. దాంతో కొంతమంది దుర్మార్గపు సహాధ్యాయులు కూడా ఇంటి పేరుతో పిలవటం మొదలుపెట్టారు. కొంత దౌర్జన్యం చేసి వాళ్ళను అదుపులోకి తేగలిగాను కానీ నాలో ఒక కొత్త ఆలోచన వచ్చింది. నాపేరుకి ఒక ప్రత్యేకత తేవాలనే సంకల్పంతో ఆలోచించీ, చించీ Venu ని Venhu గా మార్చాను. కాకుంటే స్కూలులో ఉన్నప్పుడు అలా రాయటానికి  సందేహించేవాడిని. కాలేజికి వచ్చిన తరువాత ఇక హద్దే లేకుండా పోయింది. కొంతమంది "వెన్హు" అంటూ వెక్కిరించేవాళ్ళు, కానీ వాళ్ళందరినీ ధృఢచిత్తం తో ఎదుర్కొన్నాను.

హైదరాబాద్ లో ఉద్యోగం చేస్తున్నన్ని రోజులూ ఎటువంటి ఇబ్బందీ లేదు. తమిళనాడు (మథురై) వెళ్ళాక రెండో దెబ్బ తగిలింది. అక్కడ మా బాసు తమిళియన్. "నీ పేరేంటి" అని అడిగాడు. "వేణు" అని చెప్పాను. "ఎన్న వేణుం?" అని కిచ కిచా నవ్వాడు. మొదట అర్థం కాలేదు, తమిళ తంబి (తమ్ముడు) అంటూ ఉంటారు కదా వీళ్ళు ప్రతి ఒక్కరినీ అన్నా అంటు ఉంటారేమో, అలానే నన్నూ "అన్నా వేణూ" అంటున్నాడు అనుకున్నాను. తరువాత తెలిసింది తమిళం లో "వేణుం" అంటే "కావాలీ" అనీ, నా పేరు వేణు అని చెపితే ఏమి కావాలని అని అరవ జోకు వేశాడని. తనని సాంబారులో ముంచాలన్నంత కోపం వచ్చింది. నా పేరు కష్టాలు అంతటితో  అయిపోలేదని  అప్పుడు నాకు తెలియలేదు.
తరువాత బీహార్ (గయా) వెళ్లాను. ఈ బీహార్ వాళ్లకి, బెంగాలీ బాబులకీ "వ" పలకటంలో అంత ఇబ్బంది ఏమిటో కానీ "బ" అని ఉచ్చరిస్తారు. అందమైన నా పేరును కాస్తా "బేణు బాబు" గా మార్చేసారు. ఏదో సినిమాలో "రెహతా థా" అనమంటే "రఘు తాత" అన్నట్లు విశ్వప్రయత్నం చేసికూడా సగం మందిని మార్చలేక పోయాను.
అటుపిమ్మట నా ప్రయాణం మధ్య ప్రదేశ్ వైపు సాగింది. ఎంతో ఉత్సాహంగా ఇండోర్ వెళ్లాను. మూడు నెలల పాటు ఎటువంటి ఇబ్బందీ లేదు. ఒక వారం సెలవు తీసుకొని ఊరికి బయలుదేరాను. మా అకౌంటెంట్ ఇండోర్ నుంచి భోపాల్ కి బస్సు టికెట్ బుక్ చేయించి ఇచ్చాడు. వెళ్లి బస్సులో ఎక్కి కూర్చున్నాను. నా పక్క సీటులో లగేజి పెట్టి ఉంది. ఓ అమ్మాయి, వాళ్ళ ఆంటీ అక్కడే నిలబడి మాట్లాడుకుంటూ ఉన్నారు. ఇద్దరిలో ఎవరో అనుకుంటూ ఆలోచనలో మునిగిపోయాను. ఇంతలో డ్రైవర్ వచ్చి టికెట్ చెక్ చేసి ఇచ్చి వెళ్ళాడు. టికెట్ జేబులో పెట్టుకొంటూ యథాఫలంగా దాని వైపు చూసాను. నా కళ్ళుతో పాటు నోరు కూడా తెరుచుకుండిపోయింది. నాలో టెన్షన్ మొదలయింది. పక్కన ఎవరు కూర్చుంటారో అని భయపడుతూ దేవుడిని ప్రార్థించసాగాను. దేవుడు నా మొర విన్నాడు. ఆ అమ్మాయి వాళ్ళ ఆంటీకి వీడ్కోలు చెప్పేసి వెళ్లిపోయింది. నా గుండెల మీద నుంచి కొండంత బరువు దిగిపోయింది. ఇంతకీ విషయం ఏమిటంటే టికెట్ బుక్ చేయటానికి ఫోన్ చేసినపుడు ఆ క్లార్క్ సచ్చినోడు "వేణు" బదులు "రేణు", ఫిమేల్ అని వ్రాసి లేడీస్ ప్రక్కన సీట్ ఇచ్చాడు. పెద్దావిడ కాబట్టి సరిపోయింది. ఆ అమ్మాయైతే అబ్జెక్ట్ చేసేదేమోనని భయపడ్డాను. అదే జరిగితే మన మాట నమ్మేవారా?
చివరగా మహారాష్ట్ర (కొల్హాపూర్) వచ్చిపడ్డాను. ఇక్కడ మరో చిక్కు. వీళ్ళకేమో పూర్తి పేరు చెప్పే అలవాటు. మనమేమో సింపుల్ గా "వేణు" అనేస్తాం. "వేణు మాధవా లేక వేణు గోపాలా?" అంటూ టక్కున అడిగేస్తారు. మనసులోనే పళ్ళు కొరుక్కుంటూ, వాళ్ళ పీక కొరికేసినట్లు ఊహించుకుని ఆనందపడుతూ "వేణు బాబు" అని నవ్వుతూ చెప్పేవాడిని. ఈ మధ్యనే నా బాధలన్నీ తీర్చటానికి ఓ "దేవుడు" దొరికాడు. ఒక రోజు క్లైంట్ ఆఫీసుకు వెళ్లి పని ముగించుకొని తిరిగి వస్తుండగా "వేణూరావ్" అని పిలుపు వినిపించింది. కొంత అనుమానంగా, కొంత ఆశ్చర్యంగా వెనుతిరిగి చూసాను. నన్నే అన్నట్లు చేయి ఊపుతూ ఒకతను కనిపించాడు. విషయమేమిటంటే తన దృష్టిలో తెలుగు వాళ్ళందరి పేరుల చివరలో "రావ్" తప్పనిసరిగా ఉంటుంది. ఆ దెబ్బకి నా మైండ్ బ్లాక్ అయింది. అప్పటి నుంచి ఎవరు "వేణు మాధవ్" అన్నా "వేణు గోపాల్" అన్నా కోపమే రావటం లేదు. గొప్ప పేరు తెచ్చుకోవాలంటే కష్టపడాలని తెలుసుగాని అసలు పేరుతో పిలిపించుకోవాలన్నా ఇంత కష్టమని తెలియదు.
కానీ ఒక్కటి మాత్రం నిజం. నా ఫ్రెండ్స్ లో చాలా మంది వాళ్ళ ఫోన్లలో నా పేరు "Venhu" అనే ఫీడ్ చేసుకుంటారు. అది చూసినప్పుడల్లా నా ఛాతి 2 అంగుళాలు పెరుగుతుంది.